بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
قرار ما به رفتن بود. نگو چی شد. نمی دونم خودم گفتم تمومش کن. خودم گفتم نمی تونم نمی دونم کجا رفتم. نمی دونم دلم چی شد درست تو بدترین لحظه ، ببین کی عاشق کی شد یک اتفاق خوب به اندازه ی غروب تاراج یک مترسک و هر بار یک کلاغ زیباترین گناه من اینجا جهنم است از دور دست حادثه ماری مرا گزید با تیک تاک قلب تو من کوک می شوم شب ها که بغض می کنی ، دنیا سکوت می کنه زمان به صفر می رسه ، زمین سقوط می کنه گفتی چشم ها را باید شست! شستم ولی.... گفتی جور دیگر باید دید! دیدم ولی... گفتی زیر باران باید رفت! رفتم ولی... او نه چشم های خیس و نگاه شسته ام را ، نه نگاه دیگرم را، هیچکدام را ندید! فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت: دیوانه ی باران ندیده!!! با خوشدلان مگویید اسرار میپرستی ساقی ز بار هستی،بر لب رسید جان ها شیخم به طعنه گفتا: دین تو چیست؟ گفتم خاکم که در بلندی، بازیچه نسیمم شرمم نمی دهد ره بر آستان وصلت (پژمان بختیاری) قصه ی مرگ پلنگ ها همیشه برام جالب بود.چند وقت پیش یه غزل از استاد حسین منزوی خوندم که خیلی زیبا بود.و اوج زیبایی اون از نظر من تشبیه دل مغرور به پلنگه. خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را ز بلندایش به سوی خاک کشیدن بود پلنگ من _ دل مغرورم _ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق _ماه بلند من_ ورای دست رسیدن بود گل شکفته خداحافظ! اگر چه لحظه ی دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود من و تو آن خطیم. آری! موازیان به ناچاری
که هر دو باورمان ز آغاز به یکدگر نرسیدن بود اگر چه هیچ گل مرده دوباره زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود شراب خواستم و عمر شرنگ ریخت به کام من فریبکار دغل پیشه،بهانه اش نشنیدن بود
چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود باز در کلبه تنهایی خویش ،عکس تو روی مرا ابری کرد دل من تنگ تر از غنچه و تنگ تر از مشت گره کرده توست تنها نشسته ای... چای می نوشی...و سیگار می کشی. مقصر تو نبودی ! عاشقی یاد گرفتنی نیست. هیچ مادری گریه را به کودکش یاد نمی دهد.عاشق که بودی ، دست کم، تشری که با نگاهت می زدی دل آدم را پاره نمی کرد.مهم نیست. من که برای معامله نیامده ام. اصلا مهم این است که تمام راه ها به تو ختم می شوند و تو در جیب هایت هنوز تکه هایی از بهشت را پنهان کرده ای.نوشتن فقط بهانه است که با تو باشم؛ اگر چه این واژه های نخ نما قابل تو را ندارد.
داغ از تنور سینه ی تب کرده ی جنوب
از من نمانده هیچ جز تکه های چوب
من متهم به عشق تو، یک اتهام خوب
زهری که بی تو در تن من می کند رسوب
حالا که رفته است همه ی لحظه های خوب
کانان خبر ندارند از گریه های مستی
جامی بیار و بستان،ما را ز دست هستی
گر کافرم نخوانی ، مستی و می پرستی
یاران رها کنیدم در تنگنای پستی
کز کوته آستینان ناید دراز دستی
عکس تو خنده به لب داشت ولی،اشک چشمان مرا جاری کرد
دل من تنگ تر از دل آن ماهی حوض
دل من تنگ تر از این همه بغض
دل من در پی چشمان و نگاه تر توست
دل من عاشق آن راز نگاه و لب توست
و کجاست آن دل و دست؟
و کجاست آن دل مست؟
و کجاست آن همه احساس تو و بودن من؟
هیچ کس تو را به یاد نمی آورد!!!
این همه آدم روی کهکشان به این بزرگی و تو حتی آرزوی یکی نبودی!!!
| Design By : Pichak |
