سهم من از تمام این دنیا،یک دریچه به نام تنهایی است
برو ای عشق راحتم بگذار،شانه های تو هم مقوایی است
دیگر از هر چه دست،هر چه سلام،دیگر از هر چه دوست می ترسم
آری ای عشق از تو و هر چه نام تو روی اوست می ترسم
هر که آمد نجیب مثل نسیم،روح سرگشته مرا آزرد
ذره ذره شبیه طوفان شد،کاغذک های باورم را برد
من به اندازه غزل هایم،ساده و ناشناس و دلتنگم
و به جرم جنون یک رنگی،همه شهر می زند سنگم
خنجرستان رنگ شهر من است،باید اینجا به اشک تکیه دهم
و در این ازدهام بی دردان،دل خود را به درد هدیه دهم
آسمان!ای سخاوت آبی !‌ با توام ای بلند آبی پوش
گم شدم در سیاهی مطلق، یک ستاره به قلب من بفروش