اينجا از پله هاي حزن

بالا مي روم

و باز هم چند چراغ است

و چند چهره آشنا

و تلخي قهوه و سيگار

و چون ابري بر تنهايي خود

مي بارم

و چوب ميز و صندلي کافه شوکا

برايم واقعيتي است برتر

و شهر در زير نگاهم جان

مي سپارد

بيژن جلالي...