بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
هر چه موهایت بلندتر عمر من بلندتر است گیسوان آشفته روی شانه هایت تابلویی از سیاه قلم و مرکب چینی و پرهای چلچله هاست که به آن دعاهایی از اسماء الهی می بندم می دانی چرا در نوازش و پرستش موهایت جاودانه می شوم ؟ چون قصه ی عشق ما از اولین تا آخرین سطر درآن نقش بسته است موهایت دفتر خاطرات ماست پس نگذار کسی آن را بدزدد... " نزار قبانی "
نوشته شده در چهارشنبه 92/10/4ساعت
4:19 عصر توسط نازنین نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
